10 KASIM

Puslu bir havaya uyandı şehir. Göz gözü görmüyordu. Sanki güneşin o gün hiç doğası yoktu. Memleketin her yerinde, insanların göğüs kafeslerinde anlamsız garip bir hüzün vardı. Bütün memleket hep birazdan “hayırdır inşallah” diyordu. Bütün kapılar kapalı, çığlık çığlığa bir sessizlik hakimdi. Bir kırıntıdan, koca bir Cumhuriyet’e giden yol anımsandı istemsiz. Gözler doldu, döküldü inciler. Gururlandı bir kez daha gaziler, şehitler, gidenler kalanlar… Yurdun ücra bir köyünde, kimsesiz bir çocuğun sesi yankılandı bütün memlekette. “ İnsanın hiç babası ölür mü?” Masmavi bir gökyüzü kapattı gözlerini o gün. Aylardan Kasımdı. Saat 09:05 idi. O an durdu zaman, bir daha hiç akmadı. Gelişti, dönüştü, büyüdü Cumhuriyet, lakin gidenin acısı hiç değişmedi. Yas değildi bu. Zaten ölmeyen birisinin de yası tutulmazdı. Bu olsa olsa özlemdi, saygıydı, sevgiydi. Sonsuz büyük bir sevgi sadece. Geriye onun fikirleri, yaptıkları, yapacaklarının özlemi, umudu kaldı. Özgür ülkenin özgür evlatları onu hiç unutmadı. O günden sonra her 10 Kasımda göğüs kafeslerimize o anlamsız acı oturdu durdu. Hiç geçmedi. Tıp kı ona duyduğumuz anlamlı hasret gibi. Atam, ülkemin kurucusu, büyük önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk, ruhun şad olsun…