Başka Bir Dünyanın Başka Bir Penceresi

Haysiyetimi korumak zorundayım dostum. Buna mecburum. İnsan olduğum gerçeğini yok sayamam üzgünüm. Dünyanın kuralı bu diye, avutamam kendimi. Kendimi bırakamam zamanın kahpeliğine. Muhakkak biliyorum, dünyayı değiştiremem. Lakin değiştiremiyorum diye kendimi de değiştirmek zorunda değilim. Kapanacağım dostum, kapatacağım kendimi. Ruhumun kepenklerini indireceğim ve bekleyeceğim. Mücadelem devam edecek. Yılmadan, usanmadan, uslanmadan, bıkmadan mücadele etmeye devam edeceğim. Ancak yine de, başarmak için onurumu, gururumu satmayacağım. “Sessiz olursan” yükselirsin söylevini kabul etmiyorum. Yalakalıkla gelinen her mevkii, benim gözümde yok hükmündedir. Öyle gelen tüm başarılar yerin dibine batsın. Kaç yıllık ömrümüz var be dostum. Şunun şurasında daha kaç sene yaşarız? Bu kadar kısa bir ömrü, neden iğrençliklerle doldurayım ki? Haysiyetimi korumak zorundayım dostum. Her türlü çıkar ilişkisini reddediyorum. Sonsuza kadar başaramayabilirim sonucunu, en başından kabul ediyorum. Razıyım fakirliğe, yoksulluğa. Ancak razı değilim onursuzluğa, yoksunluğa…

Bu dünyanın kirli akşamlarından, herkese elveda. Başka bir dünyanın, başka bir penceresinden ise MERHABA.

Ondan bu mektubu aldığım günün üzerinden yirmi yıl geçti. O gün bu gündür ondan haber alamıyorum. Nerede şimdi? Ne yapıyor? Hiçbir fikrim yok. Onun kadar onurlu olamadığım için hayatın içine karışmaya devam ettim. Elime hiçbir şey geçmedi. Emekli oldum ve beni attılar bir köşeye. Yazın kışlıkların hurcun en dibine atılması gibi…  İşleri bitince hep böyle olur zaten.

İtiraf etmeliyim ki mektubu ilk okuduğumda anlam verememiştim. Hatta kızmıştım ona. Onu korkaklıkla suçlamıştım. Yaptığının veya yapmaya çalıştığının bir hata olduğunu düşünmüştüm. Aradan yıllar geçti. Türlü mücadelelerin, hırsların, savaşların sonunda elimde, bir avuç yalan kaldı. Şimdi seni çok iyi anlıyorum dostum. İnsanoğlu işte. Kaybetmeden gerçeği asla anlamıyor. Senin gibi istisna durumlar hariç tabi. Olduğun yerde mutlusundur umarım. Belki de bu mektubu yazdıktan kısa bir süre sonra kıydın canına. Yok olup gittin. Oldum olası soyutlanmayı çok biliyordun zaten. Doğrusunu sen yaptın dostum. Ama bil ki; yeniden gelsek dünyaya, dünyaya gelenlerin büyük bölümü, yine senin gibi davranmayacak. Korkaklık, savunmasızlık, içindeki kötülük kavramı, özündeki kirli duygular buna hep engel olacak. Aynı pencereyi kapatıp, başka bir pencere açtığımda sana seslenirim. Umarım beni duyarsın! ELVEDA…