Beni Bul İnsan(lık)

Adı Narin’di. Küçücüktü, henüz sekiz yaşındaydı. Tek suçu, böylesi kahpe bir dünyaya doğmaktı. Sıcak topraklarda, doğayla barışık bir yaşamın içinde buldu kendini. Pırıl pırıl gözleriyle anlamlandırmaya çalışıyordu gördüklerini. Kedilerle şakalaşıyor, köpeklere kendini kovalatıyor, kazları sinirlendirip onlardan kaçıyordu. Yiyeceği bir lokma yemekti. Bilmezdi güzel yemek ne? Lüks ne? Pahalı ne? Harika bir yaşam sürmek ne? Onun için yeterliydi, mutluydu. Sonra bir gün insanları tanıdı. Kocaman oldu bir anda. Anlamlandırdıkları gerçeğe dönüşüvermişti. Kaybolup gitti bir anda. Kim kaçırdı? Kim kopardı onu doğadan? Hiçbir şey belli değildi. Günlerdir haber alınamıyor kendisinden. Kimisi ağabeyi suçlu diyor, kimisi de amcası. Ve herkes soruyor; bu küçücük kız çocuğu, tüm bunları hak edecek ne yaptı? Neden bir başkasının bedelini ödüyor? Yenice çiçek vermeye başlamışken kalbi, neden koparıldı dalından? Nerede şimdi? Kimse bilmiyor. Varla yok arasında bir yerde Narin.

Pis insanların, kişisel çıkarlarının bedelini yine çocuklar ödedi. Tıpkı Ukrayna’da, Filistin’de çocuklar gibi. Belki burada, bir savaş yoktu ama ne fark ederdi ki?

Kaybolmuştu Narin. Günlerdir de haber alınamıyor. Hepimiz iyi bir haber alabilmek için sürekli haberlere bakıyoruz. Sonuç, şimdiye kadar hep hüsran. Umutlar azaldı. Yine kaybetti insanlık. Yine kaybettik.

Lütfen dön Narin, her neredeysen. Kediler, köpekler, kazlar, tavuklar, horozlar, kuşlar seni bekliyor. Yeni çıkacak şarkılar, filmler, kitaplar seni bekliyor. Yeni alınacak giysiler, oyuncaklar seni bekliyor. Tüm memleket seni bekliyor.