Bir kadının günlüğünden (2.Bölüm)

Siz hiç, akşam olduğunda korktunuz mu? Bakın hüzünlendiniz mi diye sormuyorum. Bildiğiniz korkudan bahsediyorum. Gece dışarı çıkmak zorunda olduğunuz için, her yanınızı tarif edilmez bir korku sardı mı hiç? Tenha bir sokağa girmemek için, yolunuzu kilometrelerce uzattığınız oldu mu? Bindiğiniz taksi ya da dolmuşta şoföre, sizden çok küçük olmasına rağmen, sırf sizi başka türlü bilmesin diye “abi” demek zorunda kaldınız mı? Hoş, artık gecenin de bir anlamı kalmadı. Güpegündüz dokunabiliyorlar teninize. Her durumda verilecek cevapları var. “Orada ne işi vardı?  O saatte nereye gidiyordu? O da mini etek giyip adamı tahrik etmeseydi? O kadar makyaj yaparsa olacağı bu. Öyle çok koku sürmüş ki olmaması tuhaf olurdu zaten.”

Bazen giden bozuk düzenin bile suçlusu biz olabiliyoruz. “Bu kadar açık gezen kadın varken, Allah tabi ki bizi fakirlikle sınayacak. Başımıza taş yağacak taş.

 Siz hiç boşandığınız için öldürüldünüz mü? Evet, sadece artık sevmediğiniz için böylesi bir sona maruz bırakıldınız mı? Sürekli şehir değiştirmek, kaçmak zorunda kaldınız mı? Defalarca her yere başvurmanıza rağmen sonuç alamayıp, ölümle baş başa kaldınız mı? Salyaları akan bir köpek gibi hiç saldırdılar mı size? Hayatta ki tek amacı eceliyle ölmek olabilir mi bir insanın?

“Kadın gülmeyecek, kadın susacak, her şeye karışmayacak, hatta hiçbir şeye karışmayacak, kadın çalışmayacak, çocuklarına bakacak, evi temizleyecek, erkeğini memnun edecek, onun izni olmadan çişe bile gitmeyecek…”

Bilinçli olarak soyutladılar bizi dünyadan. Uzaklaştırdılar bizi yaşamdan. Uzaklaştıkça biz, kara da uzaklaştı bizden. Ufukta alabildiğine sis var. Görünmez oldu doğru yanlış. Kelimeler kifayetsiz, acılar hep taze. Siz hiç, hiçbir sebep yokken, durup dururken öldürüldünüz mü?