Bütün güzel şeyler sabırdan yaratılmıştır

Yıllar önce birlikte çalıştığım tiyatrocu bir ağabeyim, bana şöyle demişti. “Yaşamda seçtiklerimizle değil, seçmediklerimizle bir yere geliriz.” Bu söz, şimdileri son derece anlamlı geliyor bana. Nasıl ki yazarlıkta, üslup yazarlığın can damarı ise, yaşamda da bizi toplum içinde ayıran ana etken duruşumuzdur. Sorunlar ve olaylar karşısında verdiğimiz tepkilerdir. Duruşu olmayan bir birey, es kaza bir yerlere gelmiş olsa bile, orada uzunca süre durmayacağı aşikârdır. Bunun örneklerini yıllar içinde birçok kez gördük. Burada, bir diğer hayati önem arz eden unsur ise sabırdır. Sabırlı olmak sonuca ulaşmanın gizli anahtarıdır. Yine yıllar önce hepimizin hayranı olduğu Şener Şen usta bir konuşmasında şöyle demişti. “Bazen yıllarca süren ve beni delirtme noktasına getiren, iyi senaryoyu, doğru projeyi beklemek, beni çok yormuştu. Ancak sabırla bekledim. Şimdi bakıyorum da, beni bu günlere getiren en önemli husus, o yıllarda gösterdiğim sabırdır.” Yeni düzenin bize dayattığı, her şeye bir anda ulaşma ve tüketme isteği, çoğu zaman farkında olmadan bizi uçuruma sürüklüyor. Bu devrin insanı, sıra kendine gelinceye kadar tüketmeye devam ediyor. Hemen her şey bir anda olsun istiyor. En yukarıya bir saniyede çıkmayı umuyor ve bu olmayınca da, vazgeçiyor hayallerinden. Gerçekten uzak, sığ bir hayal ile yaşıyor hayatını. Bilmem kim oyuncu, bilmem kaç milyon alıyor, benim neyim eksik derken, binlerce eğitimli oyuncunun nasıl bir mücadele verdiğini es geçiyor. Şöhret ışıklı geliyor, o şöhretin ondan neler götüreceğini hiç önemsemiyor. Gerçekten uzaklaştıkça hayal kırıklıkları da, haliyle giderek artıyor. Sonuç olarak depresyona girmiş, ilaç bağımlısı olmuş, yüzbinlerce insanın arasına ismini yazdırıyor. Kolaycılık, kolay yoldan emeline ulaşmak, artık etimize, ruhumuza, genimize işlemiş durumda. Hep savunduğum bir düşünce var. Eğer sen gerçekten yetenekliysen, bir yere gelmen engellenemez. Olduğun yerde sayıklıyorsan, düzeni değil kendini, yani yeteneğini suçlamalısın. Tabi ki memleketin her yerinde olduğu gibi, sanatın içinde de torpil ne yazık ki var. Ama bu aşılamaz bir sorun değil. Mesela rahmetli Kemal Sunal bu konu ile ilgili şöyle diyordu. “ Ben, en iyi yerlere geleceğimi biliyordum. Bundan yana en ufak bir şüphem yoktu. Kimsenin kapısını çalmadım, kimsenin kapısında da beklemedim. Ve hiç tanıdığım da yoktu.” Öyle de oldu. Bir gün bir tiyatro oyununda repliği olmadan, sadece yürüyerek herkesi güldürmüş ve bugünlere gelmesini sağlayan kapılar ardına kadar açılmasını sağlamıştı. Şimdi aynanın karşısına geç ve şu soruyu sor kendine. “Ben gerçekten yetenekli miyim, yoksa bu sadece boş bir hayal mi?” Merak etme, insan kendine asla yalan söylemez. Cevabın evet, yani yetenekliyim ise; o zaman yapacağın ilk şey, sabırla beklemek ve kendini geliştirmektir. Umudunu yitirmemektir. Çünkü bütün güzel şeyler sabırdan yaratılmıştır.