Hiç olmayacak hissi…

Saat gece yarısını bir iki dakika geçiyor. Çalışma odamdayım. Bu odanın rengi mi değişmiş ne? Eğer değişmişse, değiştirdiğimi hiç hatırlamıyorum. O gideli tam olarak on iki saat, on bir dakika yirmi üç saniye oldu. Yirmi dört, yirmi beş, yirmi altı…

Aynanın karşındayım saatlerdir. Ayna karşında kendine küfür etmekten daha acıklı bir şey yok. Öyle ki kendimden iyiden iyiye tiksiniyorum artık. Hayat çok acımasız gerçekten… Dün bu saatlerde mutluluktan ölüyordum, şimdi ise mutsuzluktan. Eğer bu gece mutsuzluktan ölmezsem, kesinlikle akciğer kanserinden öleceğim. Dördüncü paket de bitmek üzere ve sabaha çok var. Annem ne yapıyor acaba? Çoktan uyumuştur. Babam kesin horluyordur yine. Niye bilmiyorum, eski sevgilim geldi aklıma. Şimdi düşünüyorum da, iyi kızdı galiba. Sorunsuz, çok şey istemeyen, uyumlu birisiydi. Beni de çok seviyordu. Öyle ki; olmuyor, yapamıyorum deyip ondan ayrıldığımda, hıçkıra hıçkıra ağlamıştı zavallı. Ah biz insanoğlu! İlla birinin peşinden koşacağız. Hayatımızı sevilebilmek için harcıyor, sevildiğimizi anladığımızda da sevgiden kaçıyoruz. Sanırım insanları anlamadan, anlayamadan göçüp gideceğim bu diyarlardan. Neden, her an küfür ettiğimiz kişileri unutamıyoruz? Neden sevdiklerimiz canımızı en çok yakanlar oluyor? Sorular! Sorular! Sorular! Peki, o? O, uyumuş mudur acaba? Belki de beni düşünüyordur. Hatta kim bilir ağlıyordur. Of canım sıkılıyor! Dışarıya çıkıp yürüsem mi acaba? Nereye gideceğim ki… Yürüsem açılırım belki, ama boğulmaktan korkuyorum. Burada kalmalıyım. Belki gelir, beni evde bulamazsa gider. Evet, evet kesin gider. Dışarısı iyice soğudu, üşür diye korkuyorum. En iyisi evde kalıp beklemek, hatta en iyisi uyumak…  Şöyle güzel bir duş, sonra sıcak bir yatak ve güzel bir uyku… Fena olmazdı doğrusu. Benim uykum yok. Tek olmayan şey, uykum mu acaba? Benim neyim var? Eğer bu gece ölürsem, ölüm nedenim kesinlikle şu olacak. Hiç olmayacak galiba hissi…