Işık Karanlığa Aşıktır

Bir yerde hata vardı

Neydi peki?

Bilen duyan var mı?

Ne zamandan beri, hareket eden bir cesedim?

Niye kimse uyandırmadı beni?

Uykum mu ağırdı, yoksa yaşamak mı?

Ne olunca geçerdi?

Sahi geçer miydi zamanla?

Zaman ilaç mıydı acılara?

Yoksa aklını uyuşturan, ucuz bir antideprasan mı?

Bir önemi yok artık soruların, yanıtların.

Küçücük bir ömrün, küçücük bir sonucuyuz aslında

Yaşadı ve öldü diyecekler

Tebessümün bile unutulacakken yıllar sonra

Bu amaçsız hırs, niye diye sormalı insan ruhuna.

Vazgeçmeli kendinden, cennetten

Bırakmalı kendini boşluğuna

Madem sonsuzluk sunuluyor sana

Anlayacaksın elbet, gerçeği yakında

Peki, gerçek nedir?

Aynada gördüğün, gerçek mi mesela?

Ya seviştiğin kadın?

Nedir senin gerçeğin?

Bir amaç uğruna yaşamak mı?

Bir sırrı açığa çıkarmak mı?

Sorularına yanıt bulmak mı?

Anlamak mı, anlamaya çalışmak mı?

Bak yine geceyi buldun karşında

Koyu siyah, sızıyor anılarından

Dökülüyor avuçlarından

Dağılıyor dört bir yana

Vazgeç korkmaktan, siyahtan

Bütün siyahlar erkenden büyür unutma

Çünkü siyahlar, ana kuzusu olamayacak kadar siyahtır

Ve en güzel ışık, karanlıkta parlar…

Işık, karanlığa âşıktır…