NÜVE (Bir şeyin özü)

Nasıl yapmalı? Nereye gitmeli? Başarmak için hangi yolu seçmeli? Hangi yoldan gitmeli? Bir çıkmazın içindeyim. Nereye baksam alabildiğine boşluk. Sürekli kaybediyormuşum, sürekli düşüyormuşum gibi geliyor. Böylesi kara bir düzende, diğerleri neden düşmüyor inan anlamıyorum. Nasıl yok sayıyorlar olup bitenleri? Bir düşüncemiz var sanıyoruz. Oysa bize sunuluyor düşünceler, biz de o düşünceyi kendi düşüncemiz gibi sunuyoruz. Köleyiz anlamıyor musun? Monarşi hiçbir zaman değişmedi ki… Değiştiğine inandırıldık. Yine krallar var başımızda, ama bu defa biz seçiyoruz. Derin bir uyku halindeyiz. Uyutulduk. Ömer Hayyam’ın dediği gibi, avazım çıktığı kadar bağırmak geliyor içimden. “Uyan! Uyumak için önünde sonsuzluk var.” Zaten hiçbir şey benim değildi, artık hayali bile benim değil. Hayaller ile gerçekler artık bir. Kendine uzaktan bak diyor birileri. Hiçbir şeye uzaktan bakamıyorken, nasıl olur da kendimize bakabiliriz. Dışı yok, yanı yok, sağı yok, solu yok, yalnızca içi var hayatın. Tam ortasında ömür eskitiyoruz. Aynı sorular ve aynı yanıtlar dolaşıp duruyor gökyüzünde. Ne kaçabiliyoruz ne de saklanabiliyoruz. İsmi aklıma gelmiyor ama bir yazar şöyle diyordu. “İnsanları ya güldür ya da hüzünlendir. Zira insanların gerçeklere ihtiyacı yok.” Ne kadar doğru değil mi? Yansımanın da yansımasını yaşıyoruz. Gerçekten uzaklaştıkça, masallaşıyor yaşam. Bir varmış bir yokmuş (a) dönüyor. Bu kadar ucuz mu sence hayat? Yaşamak böylesi saçma bir düşüncenin içine sığabilir mi? Söylesene dostum, bir insan yaşamayı hak etmiyor mu?