Parya oluyoruz usulca

Parya oluyoruz usulca, fark etmeden, sessizce… Peki, parya nedir? Parya; Hindistan kast sisteminde hiçbir hakkı olmayan, bulunmayan, kast dışı kişi veya zümrelere verilen bir isimdir. Peki, bu sistem Hindistan’da mı var yalnızca? Tabi ki yok. Demokrasinin doğduğu yerde, Hümanizmin tohumlarının atıldığı yerde Antik Yunanda bile bu sistem vardı. Adı değişikti yalnızca. Antik Yunanda kast sistemi şu şekildeydi. Birincisi Yurttaşlardı. Yani Yunanistan’ın gerçek sahipleri. İkincisi ise yabancılardı. Ticaretle ya da zanaatla uğraşan kişiler. Bunların bu sistemde tek olma sebepleri ise, paraları ve varlıkları olduğu içindi. Üçüncüsü ve paryanın karşılığı olan ise kölelerdi. Yani hiçbir hakkı, düşüncelerinin önemi, değeri bulunmayanlar. Bunun anlamı da şudur. Parası, yeri, yani toprağı olmayanlar. İyi bir aileden gelmeyenler. Sanki kendileri seçiyormuş gibi… Ne acıklı değil mi?

Aklımın var olduğunu anladığım günden beri hep söylediğim, bağıra çağıra sesimi duyurmaya çalıştığım bir şey var. Köleyiz ve kölelik hiçbir zaman değişmedi. Değişen yalnız isimlerdi. Parası olmayan ya da para bulmaya muktedir olmayanların kaderi hep aynı olmuştur. Para şimdiki cafcaflı adıyla ekonomi, dünyada varlığımızı belirleyen ana unsurdur, ana etmendir. Paran yoksa bir anlamın da yok. Sözünün, düşüncenin bir manası da yok. Bir değerin de yok. Geçerliliğin, saygınlığın, yaşama hakkın da yok. Umudun, hayalin, hayalinin bir manası da yok. En güzel yerler tutulmuş, alınmış, en iyi okullar parsellenmiş. Dinlenmek, çocuklarınla bir tatil yapmak senden çoktan alınmış. Rahmetli Can Yücel’in bu ayrımlarla ilgili yazdığı muhteşem bir şiiri var. Aramızdaki uçurumu o kadar net anlatıyor ki… İşte o şiir. Bunun üzerine konuşacak başka bir şey yok.

Zengin ve Fakir

Fakirin gayri meşru çocuğu olursa piç,
Zenginin olursa, yasak aşkın meyvesi olur.
Fakir kız peşinde koşarsa sapık, zengin koşarsa playboy olur.
Fakir toplanırsa çete, zengin toplanırsa toplantı olur.
Fakir çalarsa hırsızlık, zengin çalarsa yolsuzluk olur.
Kavramların bile cepteki paraya göre değiştiği bir Dünya’da adalet arıyoruz.
Can Yücel