Planlı eylem

Özgüvenimin derinden çatırdadığı günlerdi. Kendimi güçsüz, savunmasız, korkak ve pısırık hissediyordum. Hakkımı olanı asla alamıyordum. Suçlayacak kimse de yoktu. Ben de en normalini yaparak, bütün güçsüz insanları gibi Allah’ı suçladım. “Adalet yok” filan diyerek kendimi rahatlatıyordum. Bunun böyle olmadığı başından belliydi ama insan bazı zamanlarda suçu başkasına atmak ister. Yoksa düşünmekten yorulur ve yıkılır. Yıkılmış ve duygusal insanların da, bu vahşi dünyada yeri yoktur.

Psikoloji, kişisel gelişim kitaplarıyla doldurdum kitaplığımı. Sürekli okudum, dinledim sesli kitapları. Yogaya başladım. Beyin egzersizleri yapmaya koyuldum. Yeniden kendime gelmek, küllerimden tekrardan doğmak benim elimdeydi. Bir gün kendi kendime bir söz verdim. Asla susmayacaktım. Hakkım olanı alacaktım. Bir adaletsizlik olduğunda, cesur olacaktım, konuşacaktım. Yalnız bir sorun vardı? İşe nereden başlayacaktım? Kuyruklar bunun için son derece idealdi. Banka, hastane veyahut durakta bekleyen insanların oluşturduğu kuyruklar. O insanları tanırsınız. Gözünüzün içine baka baka doktorun odasına girerler. Siz sustuğunuz için de buna hakkı olduğunu düşünürler. En ufak bir kaygı, tasa duymazlar. Hele bir de, bilmem kimin tanıdıysa o zaman daha da pervasız olurlar. Bunlar artık izin vermeyecektim. Kendini akıllı sananlara, akıllı değil kurnaz ve kötü olduklarını söyleyecektim hatta yüzlerine haykıracaktım. Bunun için en uygun yer duraklardı benim için. Eylemime ilk olarak orada başlayacaktım. Bir cumartesi günüydü. Giyindim kuşandım çarşıya gitmek için evimden ayrıldım. Bir müddet yürüdükten sonra otobüs durağına ulaştım. Otobüsü beklemeye koyuldum. Kısa bir süre sonra beklediğim otobüs geldi. O gün, ilginç olarak durak çok kalabalıktı. Okul da yoktu ama yine de çok kalabalıktı. Sanki herkes eylemime katılmak için, beni böylesi bir günde yalnız bırakmamak için gelmişlerdi. Böyle düşünüp gücüme güç kattım. Kulaklığımı taktım, kimseyi duymak istemiyordum. Plan belliydi. Tıpkı onlar gibi davranacak ve kimseye aldırış etmeden, insanları yara yara otobüse binecektim. Birisi bir şey dediğinde de, gece boyunca çalıştığım özlü sözlerimi söyleyecektim. Öyle de oldu. İnsanların bakışlarını aldırış etmeden, insanların ite kaka otobüse bindim. Kartımı okutup içeriye doğru ilerlerken, şoförün haykırışını duydum kısıkta olsa. Kulaklığımı çıkarıp buyurun dedim. Şoför gülümseyerek bana; “bugün bayram bedavaydı otobüs. Kart basmanıza gerek yoktu” dedi. Yine başaramamıştım. Bazen ne yapsanız olmuyor. Planlı yapılan her eylem bir hataya gebedir. Yaşam planları yok etmekle meşhurdur. Önemli olan plan yapmak değil nasıl yaşamak istediğinize karar vermek ve öyle yaşamaya çalışmaktır. Gerisi özlü sözden öte bir şey değildir. Özlü sözler de duvarlarda kalır yalnızca.